هرچند که جزینی به‌عنوان نویسنده هم همواره خود را در عرصه نگه داشته است. آخرین کتاب او مجموعه «کسی برای قاطر مرده گریه نمی‌کند» است که سال گذشته به بازار آمد.
- طی15سال گذشته که شما پای ثابت آموزش داستان‌نویسی در کشور بودید، چه کارهایی انجام داده‌اید؟
در طول این سال‌ها، مدتی مسئول آموزش داستان‌نویسی حوزه هنری بودم، طرح نخستین هنرستان داستانی را به آموزش و پرورش ارائه دادم و دو دوره دو‌ساله هنرستان تأسیس شد و هنرجو کسب کرد، اما هنرستان ما به‌دلیل تغییر سیاست‌های فرهنگی و سیاست‌های غلط متأسفانه تعطیل شد. اما جالب است بدانید این هنرستان باعث شد ما نخستین کشور آسیایی لقب بگیریم که در زمینه ادبیات داستانی صاحب هنرستان شده است.
- آموزش در زمینه داستان‌نویسی از نظر شما چقدر اهمیت دارد؟
در کشورهای اروپایی سال‌هاست که این تجربه آموزش را در مدارس‌شان دارند اما در سیستم آموزش کشور ما متأسفانه در فضاهای آکادمیک این ضرورت دیده نشده است و دست اندرکاران فضای آموزش‌های آکادمیک به این مقوله بی‌توجه هستند، درحالی‌که من فکر می‌کنم، داستان‌نویسی باید از پایه برای علاقه‌مندان و کسانی که استعداد نوشتن دارند، تدریس شود. من سال‌هاست که داستان‌نویسی را در خارج از عرصه هنرستان ادامه می‌دهم و اعتقاد دارم علاقه‌مندان این عرصه، آدم‌های مستعدی هستند؛ به دلیل اینکه دانشگاه‌ها نمی‌توانند این نیاز جوانان و علاقه‌مندان مستعد را برآورده کنند، تصورم این است که این فضاها می‌توانند بخش کوچکی از این نیاز علاقه‌مندان را جواب بدهند.
- در سال‌های گذشته شاهد برپایی کارگاه‌های داستان زیادی در سطح کشور بودیم، این رشد بی‌رویه نیست؟
در کشورهای دیگر، نهادهای رسمی مثل نهادهای دانشگاهی، این رشته را راه‌اندازی کرده‌اند و طبق یک الگوی استاندارد می‌توانند این فضای آموزشی را اداره کنند اما در کشور ما به‌دلیل اینکه این فضای آکادمیک وجود ندارد علاقه‌مندان دور یک داستان‌نویس با تجربه جمع می‌شوند تا از تجربیات او استفاده کنند. این ساده‌ترین راه توسعه فضاهای آموزشی در حوزه ادبیات داستانی است.
- آیا افزایش کلاس‌های متعدد، باعث آسیب به این حوزه نمی‌شود؟
در کنار تمام محاسنی که این کلاس‌ها می‌تواند داشته باشد، ممکن است مضراتی هم داشته باشد اما آنقدر ثواب این کار و حسن این کار زیاد است که بعضی از آفت‌های جزئی‌اش را می‌شود در سایه تجارب دیگران نادیده گرفت.
- در حال حاضر چه می کنید؟
ما مجموعه‌ای راه انداخته‌ایم که تقریبا پنج ماهی از راه‌اندازی آن می‌گذرد. تقریبا آن هنرستان داستان‌نویسی را به شکل آنلاین برای علاقه‌مندان راه انداخته‌ایم و همه می‌توانند از سراسر کشور و فارسی‌زبانان خارج از کشور در آن عضو شوند و آموزش ببینند. این فضای مجازی مدرسه داستان نام دارد و تقریبا از فروردین91فعالیت خودش را آغاز کرده است.
- فقط داستان نویسی تدریس می‌شود؟
در فاز اول داستان نویسی و در فاز بعدی که به‌احتمال زیاد از شهریور‌ماه آغاز می‌شود، آموزش فیلمنامه نویسی و نمایشنامه‌نویسی نیز در این حوزه گسترش پیدا خواهد کرد. علاقه‌مندان می‌توانند با پیوستن به این مدرسه داستان‌نویسی در این فضای مجازی آموزش ببینند. جزوات و متون مورد نظر برای همه ارسال می‌شود و در این فضا کلاس‌هایی برگزار می‌شود که در آنها این امکان آنلاین وجود دارد که در فضای به‌خصوص، هنرجویان بتوانند با نویسندگان صاحب تجربه، ارتباط تخصصی برقرار کنند.
- فکر می‌کنید، فضای مجازی به اندازه فضای حضوری تأثیرگذار است؟
من هم با ابهام شما، هم‌قول هستم. فکر می‌کنم اگر کسی بتواند در کلاس‌های حضوری ما شرکت کند، ممکن است منفعت بیشتری داشته باشد اما باید درنظر داشته باشید، نیروهای علاقه‌مندی در سراسر کشور هستند که دلشان می‌خواهد این فضا را تجربه کنند و کلاس‌های آنلاین ما، این فرصت را به آنها می‌دهد.
